Σκοτεινή νύχτα, αιώνια σιωπή,
Στο βάθος του νου μου, μια αλήθεια πικρή.
Άνθρωποι φεύγουν, σαν σκιές που χάνονται,
Μένουμε μόνοι, με την αγωνία ν’ αυξάνεται.
Κείνοι που αγαπήσαμε, τώρα είναι παρελθόν,
Μια ανάμνηση που μας τρώει στο βάθος του πόνου.
Τα λόγια τους σιωπούν, η φωνή τους χάνεται,
Και μέσα μας η θλίψη, βαθιά χαράδρα χαράζεται.
Η αντίληψη της θανατικής πληγής μας τυραννά,
Κάθε στιγμή μια απώλεια, μια ακόμα συγκλονιστική πτώση.
Και στο τέλος το σκοτάδι, η απέραντη ερημιά,
Όλα χαμένα, κανένας να ακούσει την κραυγή.
Άδειοι δρόμοι, άγνωστα μονοπάτια,
Συντρίμμια μιας ζωής, παλεύοντας στα βάθη της νύχτας.
Και οι ψυχές μας ταξιδεύουν, αναζητώντας ένα φως,
Μα τίποτα πια δεν μένει, παρά η αβύσσα του θανάτου που τραγουδεί.
