@Enzi Thanks for the compliment, and yes. I can understand that you’d think I have friends, but I don’t have them in real life or online, because I can never get close enough for that.

@Namira Ikr xD That’s so true.

@Wubbrle-the-Wubble Uh. Okay then.

Το φως της ελπίδας αρχίζει να σβήνει
Η μοίρα σου έχει μετατραπεί στο σκοτάδι
Οι κακές σου πράξεις παντού γύρω από τους αθώους
Είναι σαν να ήσουν νέος κάτοικος
Το φως δεν έσβησε καθόλου
Οπότε υπάρχει ακόμα ελπίδα
Ελπίδα στην οποία πιστεύω
Ελπίδα που χρειάζομαι

@claybees_ someone in their south park phase

I don’t see why that’s my problem

@Enzi That quote hit me right there in my feels

@Namira I don’t know if this is a good suggestion, but you could ask them about why they thought that was okay. And then if they tell you the reason, than you can decide if you want to stay their friend or not.

jun this should go in my bio

@Enzi honestly, valid. I try. But I end up wearing 3 peices with a longsleeve coverup. (Also partially bc I burn really easily.)

@Lenore_Offical_From_Nevermore

AND. Not to mention, Not everyone wants to be perfect to be loved. That’s not fucking fair Nor cool. That’s fucking like- Parents need to be more loving and Supportive. I swear.

Edit
If Nobody wants to do what YOU want, Don’t fucking force them. They wanna do what THEY wanna do. And You have to respect that.

@Duchess Sadly

Α. Σ. Γ. Yes, obviously sexual assault should never happen in the first place, but if he’s unwell, then chances could be higher of him re-offending.

@Winnie_the_Bitchless

Anger meds or more like control your emotions meds.

yes i meant to put this in vent

@Namira fr tho

kitkatgirlie alt text

@ɪɴꜰɪɴᴀ-ᴘʜᴏᴇɴɪx said in This makes me feel.:

I don’t want to be alone

I’m sure you don’t have to be.

Whoa, there’s that familiar theme again. I could anticipate something’s coming.

Α. Σ. Γ. rip

Σκοτεινή νύχτα, αιώνια σιωπή,
Στο βάθος του νου μου, μια αλήθεια πικρή.
Άνθρωποι φεύγουν, σαν σκιές που χάνονται,
Μένουμε μόνοι, με την αγωνία ν’ αυξάνεται.

Κείνοι που αγαπήσαμε, τώρα είναι παρελθόν,
Μια ανάμνηση που μας τρώει στο βάθος του πόνου.
Τα λόγια τους σιωπούν, η φωνή τους χάνεται,
Και μέσα μας η θλίψη, βαθιά χαράδρα χαράζεται.

Η αντίληψη της θανατικής πληγής μας τυραννά,
Κάθε στιγμή μια απώλεια, μια ακόμα συγκλονιστική πτώση.
Και στο τέλος το σκοτάδι, η απέραντη ερημιά,
Όλα χαμένα, κανένας να ακούσει την κραυγή.

Άδειοι δρόμοι, άγνωστα μονοπάτια,
Συντρίμμια μιας ζωής, παλεύοντας στα βάθη της νύχτας.
Και οι ψυχές μας ταξιδεύουν, αναζητώντας ένα φως,
Μα τίποτα πια δεν μένει, παρά η αβύσσα του θανάτου που τραγουδεί.